Chapter 1

,,-Perrie wstawaj- usłyszałam z dołu. Tak kolejny raz miałam tam iść. Kolejny raz miałam siedzieć tam bezczynnie przez 6 godzin. W tym czasie mogłabym robić wiele na prawdę ciekawszych rzeczy. Czy na prawdę musiałam oglądać te fałszywe twarze? te wszystkie sztuczne uśmiechy? Na samą myśl chciało mi się wymiotować. Nikt nie rozumiał tego co czuję. Każdy myślał że jestem twardą suką. Nie byłam taka. Ukrywałam się pod mocnym makijażem i słowami. W rzeczywistości czułam nienawiść do każdego.


Wygrzebałam się z łóżka, założyłam szlafrok i zeszłam na dół. Mama wyszła właśnie z domu. Zrobiłam sobie kawę i usiadłam na kanapie. Włączyłam telewizor. Po zjedzeniu śniadania spojrzałam na zegarek. Wskazywał 7:48. Już wiedziałam, że jestem spóźniona. Powoli ubrałam się. Założyłam czarną koszulę i Leginsy, włosy rozpuściłam. Po 20 minutach byłam gotowa.
Przeszłam przez bramę ogrodzenia do szkoły. Przy drzwiach stał ochroniarz. Odkąd w szkole wybuchła afera z narkotykami zawsze tam stał. Kazał mi pokazać kartę która potwierdzała że uczę się tu i upomniał mnie żebym się nie spóźniała.


W klasie jak zwykle panował chaos. Nauczycielka pisała coś na tablicy, a każdy zajmował się sobą. parę osób pisało smsy, kilka biegało po klasie a jeszcze inni obściskiwali się w kątach. wzdrygnęło mnie. Założyłam na uszy słuchawki i zajęłam się sobą. Nagle poczułam jak ktoś zdejmuje mi je. Odwróciłam się, a moim oczom pokazała się moja przyjaciółka. Była jedyną osobą która wiedziała o mnie wszystko. Znałyśmy się od przedszkola. To ona wspierała mni gdy wylądowałam w psychiatryku. gdyby nie ona na prawdę bym zwariowała.
-Perrie, masz dziś czas?- spytała swoim niewinnym głosem.

Ja i Samanta różniłyśmy się od siebie. Ona- Zawsze miła i grzeczna, nosiła koszule zapięte na ostatni guzik i zawsze była opanowana i spokojna.
ja- wiecznie zła, roztrzepane włosy, brak jakiejkolwiek chęci do życia.
Jednak się dopełniałyśmy. Co było wspaniałe.
-Nie wiem, czemu pytasz?
-Chciałam gdzieś z tobą wyjść. dawno nie byłyśmy na zakupach.
Westchnęłam.
-Sam..na prawdę nie mam ochoty nigdzie wychodzić.
Dziewczyna posmutniała.
-Rozumiem,  może obejrzymy razem jakiś film?
Tym razem się zgodziłam. W sumie co mi szkodziło. Zawsze możemy się razem pośmiać lub płakać. Umówiłam się z Sam na 18.


Po wyjściu ze szkoły od razu udałam się do domu lecz coś nie pozwalało mi spokojnie iść. Wydawało mi się, że coś za mną idzie. nie zakładałam słuchawek w obawie, że mnie zaatakuje. Gdy przekręciłam kluczyk w drzwiach poczułam ulgę.
Samanta przyszła o ustalonej godzinie. Obejrzałyśmy romansidło na którym Sam zalała się łzami, po czym poszła do domu.


Nikogo jeszcze nie było. Mama wróci dopiero w nocy, a Oscar- mój 12- letni brat był na wycieczce i miał wrócić dopiero za 3 dni. Po całym dniu szkoły byłam zmęczona. Nalałam do wanny wody, zrzuciłam z siebie ubrania, zmyłam makijaż i położyłam się w ciepłej wodzie. Zamknęłam oczy i włączyłam moją ulubioną muzykę. Gdy miałam już na sobie piżamę i już miałam się kłaść, zauważyłam, że w domu nie ma kota. Wyszłam przed dom by go zawołać wtedy zauważyłam cień mężczyzny. Przestraszyłam się. Szybko wzięłam odnalezionego zwierzaka na ręce i weszłam z powrotem do domu. Zamknęłam drzwi na klucz i poszłam spać. Przez cały czas wydawało mi się, że ktoś stoi po domem..